روان شناسی تاریک ترین پرونده های جنایی ایران از بیجه تا مرد کفتارصفت
بیو بگ: پرونده بیجه، مردی که در دهه هشتاد با اعتراف به تجاوز و قتل بالاتر از 20 کودک، یکی از تاریک ترین پرونده های جنایی ایران را رقم زده بود با دستگیری مرد شیطان صفت در تهران باردیگر باز شد.
به گزارش بیو بگ به نقل از مهر، رضا اسدی، روانشناس شخصیت و طرح واره درمانگر درباب خبر دستگیری متجاوز به کودک اظهار داشت: باردیگر خبری در رسانه ها منتشر گردید که قلب ها را فشرد و روح جامعه را زخمی کرد. مردی که با جعل عنوان مأمور شهرداری، پسربچه های چهارده و پانزده ساله را فریب می داد، به جرم آزار جنسی و تجاوز بازداشت شد. این خبر، برای بسیاری یادآور نامی تلخ و فراموش نشدنی به نام بیجه است. مردی که در دهه هشتاد با اعتراف به تجاوز و قتل بالاتر از بیست کودک، یکی از تاریک ترین پرونده های جنایی ایران را رقم زد.
اما آن چه امروز ما را بالاتر از هر چیز نگران می کند، فقط وقوع یک جنایت هولناک نیست؛ بلکه تکرار الگوهایی ست که سال ها پیش نیز شناخته شدند، تحلیل شدند، هشدار داده شدند. اما گویی گوش شنوایی نبود. چرا جامعه ای که تجربه بیجه را دارد، باز هم نظاره گر تولد جنایتی مشابه است؟ پاسخ را نه فقط در نهادهای قضائی و اجرائی، بلکه در لایه های عمیق روان انسان، ساختار معیوب تربیت و فرهنگ جنسی پنهان باید جُست.
از خلأ عاطفی تا لذت سادیستی
تحلیل روان شناختی رفتار این مجرم نشان میدهد که ما با فردی مواجه هستیم که به احتمال زیاد، خود قربانی خشونت یا سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی بوده است. اغلب افرادی که دست به چنین جنایاتی می زنند، در گذشته خود با طرد، تحقیر، غفلت یا آزار مواجه گشته اند. اما هر قربانی ای تبدیل به مجرم می شود؟ وجه تمایز این افراد، عدم توانایی در تجربه ی همدلی، ناتوانی در مهار امیال، و اختلال در رشد وجدان اخلاقی است.
ویژگی های رفتاری همچون جعل عنوان، استفاده از موقعیت قدرت برای فریب، و تکرار سیستماتیک تجاوز، همگی نشانه هایی از اختلال شخصیت ضد اجتماعی (Antisocial Personality Disorder) همراه با انحراف جنسی پاتولوژیک (پدوفیلی) هستند. این افراد غالباً فاقد احساس گناه، گرفتار ناتوانی در تنظیم هیجانات منفی، و برخوردار از ذهنیتی سلطه جو و شی وارانه نسبت به دیگران اند. قربانی برایشان انسان نیست؛ وسیله ای ست برای لذت، قدرت یا انتقام گیری از جهانی که آنان را طرد کرده است.
مکانیزم های دفاعی و روان رفتاری مجرمان جنسی
در روان شناسی عمیق تر، چنین افراد اغلب دارای مکانیزم های دفاعی واپس راننده، فرافکن و گاه دوپاره ساز (Splitting) هستند. آنها بخش های دردناک خودرا به بیرون فرافکنی می کنند: «من قربانی ام، پس حق دارم دیگران را مجازات کنم.» جعل هویت، میل شدید به کنترل و گزینش قربانیان کم دفاع، بازتاب تعارض درونی میان خود ضعیف و خود برترنمای آن هاست. آنها با کنترل قربانی، بر احساس بی قدرتی وجودی خود غلبه می کنند.
زخم هایی که سال ها بر بدن و ذهن قربانی می ماند...
قربانیان تجاوزهای کودک آزاری، لطمه دیده ترین گروههای اجتماعی اند. پیامدهایی چون اختلال استرس بعد از سانحه (PTSD)، اضطراب، افسردگی، احساس گناه، اختلال در ایجاد هویت جنسی و حتی تمایلات خودآزاری یا خودکشی، در کمین آنان است. سکوت کودک، نه نشانه ی فراموشی، که نشانه ی فلج روانی ست. بدون مداخله درمانی، این خردسالان تا سال ها یا حتی تا آخر عمر، با بار آن حادثه زندگی می کنند.
نقش جامعه و فرهنگ در تکرار جنایت
جامعه ای که در آن صحبت از بدن، آموزش جنسی، و مرزهای ایمن «تابو» تلقی می شود، ناخواسته زمینه وقوع جنایت را فراهم می آورد. وقتی کودک نمی داند تجاوز چیست، نمی فهمد لمس ناصحیح یعنی چه، و جرئت ندارد حرف بزند، پدوفیل ها کار آسان تری دارند. انکارِ جنسی بودنِ انسان، ما را در مقابل واقعیت هایی دردناک، کور می کند.
کسانی که تنها بعد از وقوع فاجعه، به سراغ موضوع می روند، و نظام آموزشی ای که هیچ آموزش جنسی علمی و مرحله بندی شده ای ندارد، همگی قسمتی از چرخه ی قربانی سازی هستند.
از پیشگیری تا بازسازی روانی
برای شکستن چرخه تکرار، فقط مجازات کافی نیست. ما نیاز به نظام هایی چندلایه داریم: آموزش جنسی مرحله ای در مدارس و خانواده ها، ارزیابی های روان شناختی در دوره های حساس رشد کودکان، برنامه های مداخله ای برای کودکانی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته اند، شناسایی و درمان افرادی که گرایش های جنسی پرخطر دارند، بازتوانی روانی قربانیان با تیم های تخصصی روان درمانی.
زخم بیجه، چهره عوض کرده است
بیجه نمرده؛ او با چهره ای نو بازگشته. تا آن زمان که زخم های کودکانه را نادیده می گیریم، تا وقتی که آموزش جنسی را تابو می دانیم، تا وقتی بجای شفاف سازی، در لاک انکار و شرم پنهان می شویم، این چرخه ادامه خواهد یافت.
جامعه ای سالم، از خردسالان سالم آغاز می شود. امنیت روانی و جسمانی کودکان، نه یک امر خصوصی، که یک مسئولیت عمومی ست. بیایید این دفعه، بجای انکار و فراموشی، از این جنایت، یک آگاهی بسازیم. آگاهی ای که شاید زخم ها را درمان نکند، اما زخم های بعدی را نگذارد شکل بگیرند.
منبع: بیو بگ
این مطلب بیوبگ را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط بیوبگ
نظرات بینندگان در مورد این مطلب